52. این جهان کوه است و فعل ما ندا

جهانِ ما، جهانِ ارتباطات است. ارتباطات نه به‌معنای مدرنیته شدن و سرعت گرفتنِ انتقال پیام‌ها، بل‌که به‌معنای تاثیرگذاری و تاثیرپذیری بر محیط زیست و دنیای بیرون از خود. وقتی دروغی می‌گویی، خیانتی می‌کنی، فسادی مرتکب می‌شوی، وظیفه‌ات را انجام نمی‌دهی، کلاه‌برداری می‌کنی، مردم را گم‌راه می‌کنی، وقت این و آن را می‌گیری، حق بقیه را پای‌مال می‌کنی، ضرر و زیانِ مالی و جانی به مردم می‌رسانی، بدقولی می‌کنی، انصاف را رعایت نمی‌کنی، مردم‌آزاری می‌کنی، بددهان هستی، چشم‌چرانی و فریب‌کاری می‌کنی و .، درست مثل این است که ویروسِ انواعِ بیماری را به فرد یا افراد دیگر انتقال دهی. روزگار می‌گذرد، خودت جایی گیر می‌افتی و با هم‌آن ویروس‌هایی که قبلا انتقال داده بودی، مواجه می‌شوی و جا می‌خوری. آن‌روز اگر منصف باشی، پیش از گرفتنِ یقه‌ی طرف مقابل، باید یقه‌ی خودت را بگیری. چون تو نیز در شیوع این‌همه بیماری در جامعه نقش داشته‌یی.

من هنوز حقوق معوّقه‌ی سال پیش‌م را دریافت نکرده‌ام، هربار حضوری یا تلفنی پی‌گیر می‌شوم، طرفِ مقابل، خیلی راحت مرا با چند دروغ، سرکار می‌گذارد و با وجود بودجه‌ی مالی، جوابم را کامل و دقیق نمی‌دهد. آن‌روز در اتاق مالی، وقتی می‌خواستم برآشفته شوم و گردن‌ش را بشکنم، یک لحظه یاد خودم افتادم و این ماجرای ارتباطات و ویروس‌ها و . سکوت کردم و به خود گفتم حق‌ات هم‌این است! تویی که روزگاری از مردم پول قرض کرده بودی و تا خود طرف پی‌گیر نمی‌شد، طلب‌ش را نمی‌دادی، حالا باید عذاب آن‌همه انتشار بدی و بدقولی و ناسپاسی را بچشی.